بازدارندگی وضعیتی است که حریف بدون بکارگیری قوه‌ی قهریه و صرفا با تهدیدِ بکارگیری آن دشمن و رقیب را به اجابت خواسته‌ی خود وادارد. بعبارتی دیگر بازدارندگی عبارتست از بازداشتن حریف از دست زدن به انجام یک رفتار، با تهدید به اینکه در صورت انجام آن خسارات غیرقابل قبولی رقم خواهد خورد.
تا قبل از آغاز جنگ جهانی دوم در نظریه‌های استراتژیک و بین المللی کشور‌ها اصطلاحی به نام بازدارنگی” به چشم نمیخورد؛ بازدارندگی در روابط بین الملل محصول جنگ سرد و ظهور سلاح‌های هسته‌ای بین دو بلوک غرب و شرق بود. ترس از یک حمله‌ی گسترده‌ی اتمی که عواقب جبران ناپذیری داشت باعث شد که دو ابر قدرت ضمن افزایش قدرت نظامی خود با پرستیژ قدرت، حریف را از هرگونه حمله‌ی احتمالی باز دارند.
آغاز کاربرد واژه‌ی بازدارندگی” در مطالعات استراتژیک معاصر را معمولا به دیدگاه‌های اولین نظریه پردازان نیروی هوایی در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ نسبت می‌دهند. آن‌ها از خود می‌پرسیدند آیا تنها راه پیشگیری از حملات هوایی، نشان دادن ظرفیت مقابله به مثل به طرف مقابل است؟ آن فرض که یکی از نخست وزیران وقت بریتانیا مطرح کرد این بود که بمب افکن‌ها در هر صورت از حریم هوایی عبور خواهند کرد به طوری که هیچ اقدام دفاعی نمی‌تواند حرکت آن‌ها را متوقف سازد و در این صورت، صدمات زیادی بر زیر ساختار‌های مادی و روحیه‌ی مردم وارد خواهند آورد. در نتیجه فقط دورنمای احتمال مقابله به مثل می‌تواند به مثابه‌ی نوعی محدودیت عمل کنند.
اگر چه تجربه‌ی جنگ جهانی دوم آشکار ساخت رابطه‌ی بین آفند و پدافند پیچیده‌تر از آن چیزی است که نظریه پردازان پیش بینی کرده بودند، اما در دنیای پس از جنگ به نظر می‌رسید که این صورت بندی اولیه به موقع‌تر و مناسب‌تر از هر زمان دیگر است. در نتیجه بازدارندگی به مدت چهار دهه بر مناظرات مربوط به استراتژی‌های کلان در هر دو طرف مسلط شد.
حدیثی از امیرالمؤمنین(ع) درخصوص گنجایش فکر + تصویرنوشته
بازدارندگی ,جنگ ,حریف ,صورت ,استراتژیک ,حمله‌ی ,سپاه پاسداران ,جنگ جهانی ,مقابله به ,به مثل ,در هر
درباره این سایت